Herfst in een korte broek.

Eindelijk weer een blog! Mijn laatste blog was (alweer) 7 weken geleden, wat een teken is van een voorbij vliegende tijd. Goed teken toch? Week 7 van de tweede module betekent ook aftellen, scriptie afronden, laatste week (!) in Port Alfred en uitkijken naar het reizen richting Kaapstad met Marjan.

Maar eerst maar eens terug in de tijd, na mijn vorige blog. De hele week na onze tripjes waren we vrij en hadden we veel geluk met het weer. Vaak lagen we in onze tuin of gingen we naar gezellige feestjes in Barmuda’s waar de muziek zo nu en dan nog steeds uitvalt en de drankjes spot goedkoop zijn voor ons. Na deze heerlijke relax week begon stage weer en dus ook mijn onderzoek. Helaas was de lerares van mijn grade 4 er niet. En niet omdat ze ziek was of er iets aan de hand was maar ‘ze was er gewoon niet’ volgens andere leerkrachten, het kan allemaal hier. Omdat ik anders niet zoveel te doen had op stage ben in naar de stageschool van Marjan geweest: Station Hill. Een heel andere school! Enorm veel kinderen met wel 50 kinderen in een klas, toch even andere koek dan mijn 18 kindjes. Leuk om een dag wat anders te zien. Na drie dagen stage, was het voor ons alweer tijd voor weekend. Dit weekend ging ik samen met Marjan en Marjolein naar het Kariega game reserve. Dichtbij Port Alfred dus we konden even met de taxi heen en weer. We sliepen in een lodge wat bedoeld was voor 6 personen dus we hadden allemaal onze eigen slaap- en badkamer, daar konden we wel aan wennen. We hadden vrijdag een game drive waar we in de ene kant van het park een heleboel dieren zagen (zebra’s, neushoorns, herten, apen, buffels). We stopten nog even voor een pauze tussen de dieren en mooie uitzichten. Voorop de jeep werd een soort bar uitgestald met drinken, chips en billtong. Hierna reden we verder naar de andere helft van het park waar de wilde dieren zaten (olifanten, leeuwen en een zwarte neushoorn). Onze gids vertelde net dat de leeuwen zich goed verstopten de laatste tijd en ze soms niet te vinden zijn, toen daar naast het hek opeens twee leeuwen lagen! Midden op het pad recht voor onze jeep. Wat een enorm luie maar mooie beesten zijn dit. Bij de zonsondergang genoten we van deze grote dieren en was het na een half uurtje weer tijd om naar onze lodge te gaan. In het restaurant stond een heerlijk buffet klaar waar we nog even nagenoten van onze mooie tocht in de jeep. De volgende ochtend werden we om half 7 wakker geschud in de jeep voor onze tweede tocht. We wilden graag de olifanten zien die we in dit park nog niet hadden gezien. Ze verstopten zich goed in tegenstelling tot de leeuwen van de vorige dan. Na twee uren te hebben rondgesjeesd vonden we de hele familie bij elkaar. Ook de zwarte neushoorn zagen we, wat ook heel bijzonder was. Ik denk dat ons geluk hierna op was want voor ons was het tijd om naar huis te gaan helaas.

De nieuwe week begon deze keer niet met stage maar met een bezoek aan Grahamstown, wat een uurtje rijden is vanaf hier. Hier bezochten we eerst een speciaal-needs school voor kinderen met leerproblemen. Ze hadden een aantal mooie praktijklokalen waar de leerlingen leerden omgaan met een naaimachine en leerden potten bakken. Ons tweede bezoek was op een andere special needs school voor kinderen met o.a. lichamelijke beperkingen. We werden warm ontvangen door de kinderen die ons wilden aanraken, knuffelen, vasthouden en ons haar aaiden. We werden door een erg gepassioneerde leerkracht rondgeleid. Door mijn stage in het speciaal onderwijs vorige jaar, begonnen mijn handen te jeuken! Een hele mooie school met heel veel kennis. Er was goed nagedacht over het lesgeven en ze gaven hier echt alle kinderen evenveel aandacht, heel erg mooi om te zien. Ons laatste bezoek was een kinderopvang wat niet heel erg bijzonder was omdat de kinderen er op dat moment niet waren en er niet heel veel te zien was. Op de terugreis was het tijd voor het nuttigen van de snack voorraat waar onze docent voor had gezorgd! Iedereen een klein flesje drinken met een zakje chips, een mueslireep en wat nootjes. Een echt schoolreis gevoel, haha. Dinsdag op stage sprak ik met mijn begeleider (leerkracht van grade 4) over mijn onderzoek. Ik gaf woensdag een les over plantjes en de moestuin waar de klas heel leuk aan mee deed! Hierna volgde het planten van de plantjes met een aantal kinderen, ze vonden het heel erg leuk en wilden allemaal heel graag helpen. Goed begin van de uitvoering van mijn onderzoek dus. Donderdagochtend hadden we weer les van Mr. Chip. Hij begon met het bericht dat hij zeer teleurgesteld was in onze portfolio’s en dat het eigenlijk niet goed genoeg was. Veel tijd hadden we er ook niet ingestoken, dus ik ging er na de teleurstellende speech vanuit dat we een middag door moesten brengen in de bibliotheek om alles aan te passen. Daar was Mr. Chip het niet mee eens, verbeteren was namelijk echt niet nodig. Enige hilariteit ontstond toen wel bij ons, maar  zijn gedachte beviel ons wel!

In de week daarop heb ik samen met Liesbeth het bordje voor de moestuin opgehangen zodat iedereen zich ons zal herinneren. Ook was het deze week tijd voor het bezoek van docenten uit Leeuwarden. Ze hebben met ons gesproken over hoe het hier ging, wat er in de toekomst beter zou kunnen, ze hebben alle stagescholen bezocht en hielpen ons met vragen over ons onderzoek. Erg leuk was wel het stagebezoek, Liesbeth en ik merkten dat we toch wel een beetje trots zijn op onze stageschool.

Op vrijdag ging ik samen met Marjan en Ida duiken in Port Elizabeth! Het stond al langer op de planning, maar doordat het weer niet geschikt was werd het steeds uitgesteld. Een leuke ervaring zo in de oceaan, maar het zicht viel ons wel een beetje tegen. We hadden ongeveer 3 meter zicht en zagen wat kleine visjes en koraal. Toch was het een leuke dag en er even tussenuit is altijd fijn. Zaterdag was er in Bathurst (het dorp van mijn stageschool) een soort kunst tentoonstelling. Helaas was het heel vies weer en waren er niet heel veel mensen. Toch was het heel leuk om even op onze school te kijken waar ze de muur beplakten met allerlei dopjes waar een schildering op was gemaakt. Ook hadden ze nog wat te eten te koop en speelden er kinderen met zelfgemaakt speelgoed van gerecyclede spullen. Dit weekend was trouwens het moment van dat ene uurtje tijdsverschil! Terwijl jullie in Nederland een uurtje langer sliepen, liep de klok hier gewoon door. Het uurtje klinkt niet veel, maar toch vergeten papa en mama dit nog wel eens en loopt de skype-afspraak een uurtje uit.

Tijdens de één na laatste stageweek merkte ik wel dat de klas goed bezig was met de stickers. Een aantal leerlingen hadden er heel erg veel, anderen hadden er nog geen één. Ik was allang blij dat er stickers werden geplakt door de lerares. Liesbeth en ik werden gevraagd of wij tijdens de price-giving van vrijdag een motivatie speech wilden houden… Eerst wisten we niet zo goed of dit wel zo’n goed idee was voor al die ouders, kinderen en leerkrachten maar uiteindelijk leek ons dit best leuk om te doen. Samen maakten we er een korte speech van, met wat Nelson Mandela quotes. Vrijdag was de price-giving waar de kleinste kinderen er heel mooi uitzagen. De meisjes hadden een witte jurk aan en de jongens een blouse met een vlinderstrikje. De kinderen vanaf grade 1 droegen allemaal hun schooluniform. Uit elke groep werden de best presterende of meest aanwezige leerlingen beloond met een certificaat en soms een cadeautje. Ook had elke groep een optreden met dansjes, liedjes, toneelstukjes of droegen ze iets voor. Onze speech viel goed in de smaak bij de leerkrachten en we werden nog even in het zonnetje gezet. Leuk om hierbij te mogen zijn! ‘s Middags was het tijd voor de kapper aangezien mijn pony toch wel erg lang wordt langzamerhand. Eerst werd mijn haar grondig gewassen en kreeg ik een lekkere hoofdmassage. Hierna ging de kapper er met een turbo-snelheid doorheen met d’r schaar en werd mijn haar nog een half uur lang geföhnd. Het resultaat: zijde zachte haren en een kortere pony. Prima voor die €13.

Zaterdag was het weer tijd voor een ritje naar Port Elizabeth. Deze keer voor een walvissentocht, maar helaas zonder walvissen. We zagen veel pinguïns op hun eiland en dolfijnen om de boot. We gingen nog even een winkelcentrum in waar de kerstbomen al helemaal klaar staan. Gek hoor, kerstversiering terwijl een korte broek aan kan…

Toen brak de laatste stageweek aan. Met Liesbeth ging ik samen twee muren opnieuw verven en daar willen we nog alle handjes van de kinderen opzetten met verschillende kleurtjes. We hopen dat ze dit zelf doorzetten en de andere muren ook gaan doen, ze zijn in ieder geval heel enthousiast over het werk wat wij al hebben gedaan. Op dinsdag hebben we een afscheidscadeautje met een fotolijstje van ons met de leerkrachten en wat lekkere dingen gegeven. Woensdag was er een spelletjesdag georganiseerd op één van de andere basisscholen door mensen van een andere opleiding. Als pabo’ers konden we natuurlijk niet ontbreken. Ik kreeg een groepje van 4 kinderen (die helemaal geen zin hadden in de spelletjes) die ik door mijn enthousiasme (lees: gillen, heel hard aanmoedigen, high fives geven en meedoen aan de spelletjes als een grote fanatiekeling) toch leuk meededen. We wonnen niet, maar het plezier was er zeker! Terwijl we aan het wachten waren op het busje kregen we nog een heerlijke hoofdmassage door een aantal meisjes die graag met ons haar spelen en vooral graag aanraken.

’s Avonds was het tijd voor een spannend avontuur: een nachtje in de Township! Samen met Marjan sliep ik bij een gezin in Nemato. We werden warm ontvangen door de moeder van het gezin, die zo rond was als 2 tonnetjes. Ze was heel erg lief en het was een warm welkom. De oudste zoon nam ons een beetje op sleeptouw en vertelde ons wat over het leven in de Township en liet het huis zien. Voor Township begrippen zaten we in een groot huis, maar eigenlijk hebben ze nog steeds niet veel. Ze hebben stoelen, banken, twee tafels, kasten die de keuken van de huiskamer afscheidde, een plasma tv, een keuken zonder stromend water en wat foto’s. In Nederland hebben we allemaal wel een rommelhokje met spullen die je misschien ooit een keer nodig bent, hier vind je dat echt niet. Allemaal heel primitief. De lieve vrouw had 5 zonen, waarvan er 2 in Johannesburg studeren en de andere 3 wonen nog bij haar thuis. Maar twee ervan hebben wel hun eigen appartement! Ook al is het een golfplatenhutje, het is wel hun eigen appartement. De oudste zoon die ons rond leidde stond er dan ook erg versteld van dat wij nog bij onze ouders wonen want hij had zijn eigen appartement al. Terwijl hij hier alleen tv keek en sliep want voor de rest doen zijn moeder alles nog voor hem…. Marjan en ik konden wel lachen om zijn trots. ’s Avonds kregen we de Afrikaanse salade voorgeschoteld: een soort gemalen rijst waar je zure room en melk doorheen moest gooien. BAH! Ik heb wat happen gehad uit beleefdheid maar jakkes, ik kreeg het op den duur niet meer weg. Ondertussen kwamen er allerlei mensen het huis binnenlopen, onze docent die dit allemaal voor ons had geregeld wilde weten of we goed waren terechtgekomen. Hij had zijn vrouw en kind nog mee, er kwam nog een vrouw en man binnen die ons natuurlijk even wilden zien. En later op de avond kwam de dronken buurman met zijn dubbele tong nog even binnenvallen. Allemaal erg hilarisch.  In het huis liepen ondertussen ook nog ratjes rond, maar volgens de zoon liepen deze niet in onze slaapkamer rond. Daar gingen we dan maar vanuit! Om 10 uur kroop ik in mijn bed. Samen met Marjan sliep ik op de slaapkamer van de moeder die bij haar jongste zoon sliep. Marjan had zelfs een tweepersoonsbed! Best luxe dus. Toen we op bed lagen, hoorden we de moeder al flink snurken… dat werd nog wat! Gelukkig viel ik in slaap op het moment dat ze even stil was en werd ik om 7 uur gewekt. We kregen een tobbe met warm water waar we ons gezicht even mee konden wassen (want een douche en stromend water hebben ze binnen niet) en hierna stond een uitgebreid ontbijt klaar. We hadden een tosti met worst, een papje wat we met veel suiker weg kregen en thee wat voor de helft uit water en voor de helft uit warme melk bestond. We hadden alles netjes opgegeten en zaten best vol. Om half 8 gingen we samen met de oudste zoon een rondje door de Township lopen. Aangezien het tempo hier van de gemiddelde Afrikaan niet zo hoog ligt, ging dit in een slakkentempo en liepen we alleen een blokje om langs de supermarkt. Het viel ons op hoeveel chips hier wel niet lag bij binnenkomst. Een paar kistjes fruit, veel vriezers met vlees en vooral heel veel chips voor een paar randen. Er was ondertussen een jongetje bij ons aangesloten die wel bekend was voor de familie. Hij kreeg om 8 uur ’s ochtends een zak chips die na een half uurtje ook al half leeg was… Niet gek dat ze hier dus tonnetje of twee tonnetjes rond zijn! Na het rondje namen we afscheid en werden we om 9.15 opgehaald. Thuis hebben we als eerst onze tanden gepoest, want deze voelden toch vies! Wel zijn we blij dat we dit hebben gedaan en kunnen ervaren. En tegelijkertijd beseffen we heel goed dat we veel geluk hebben dat we in Nederland zijn geboren en we een toekomst hebben.

Donderdag ben ik goed bezig geweest met mijn scriptie en gingen we ’s avonds naar onze wekelijkse les zumba, die in een kerk wordt gegeven trouwens. Deze keer was het iets anders, namelijk met twee stokjes in onze handen waarmee we regelmatig op de grond sloegen op het ritme of juist buiten het ritme om. Het zorgde af en toe voor een lachbui, maar ik vond het best leuk voor een keertje. Vrijdagochtend heb ik mijn scriptie afgerond (juichmomentje!) en was het tijd voor het laatste weekendje weg. Ik ging samen met Ida, Marjolein en Marjan richting Nieu-Bethesda, een dorpje dichtbij het Camdeboo National Park. Na een middag rijden kwamen we aan bij ons huisje: het owl house. Het dorpje zelf leek een beetje dood, maar het zag er ook wel weer erg leuk en schattig uit. Bij aankomst zei de vrouw die ons de sleutel gaf dat we niet te lang moesten wachten met eten want hier ging iedereen vroeg op bed. Nadat we onze spullen hadden gedumpt zijn we dus gelijk opzoek gegaan naar een restaurant. Ook al stond bijna op elk huisje ‘Restaurant’, zo’n beetje alles was dicht. De buurman had vandaag niet zoveel zin om te koken dus moesten we iets anders zoeken. We belandden bij een kunst galerij, wat tegelijkertijd ook een restaurant was. Hier waren de helft van de maaltijden niet beschikbaar maar hebben we lekker gegeten! Zaterdag gingen we op pad naar The Valley of Desolution (vallei van verlatenheid) wat echt prachtig was! Een heerlijke rust en mooie vergezichten. Ik heb echt genoten. Na de lunch gingen we door naar Game viewing area, waar zich vooral veel herten en bokken bevinden. We zagen steenbokken, springbokken, de blesbok, de duiker, een eland, wildebeesten, aapjes en struisvogels. Een geslaagde dag! Onderweg in de auto zongen we Sint Maarten en Sinterklaasliedjes want dat was natuurlijk in volle gang in Nederland. Wij deden dit wel in stijl in onze korte broeken en hemdjes. We verkleurden lekker en ik kreeg het weer voor elkaar om te verbranden vanuit de auto, tja. ’s Avonds hadden we zin in pizza bij de pizzaria die deze dag open zou zijn, maar helaas. Alles was deze dag weer dicht. Veel meer keus dan hetzelfde restaurant hadden we dus niet. Zondagochtend slenterden we wat rond in het dorpje, zaten we nog even in de zon en begon onze reis weer terug naar huis. In Port Alfred was het koud, regenachtig en wilden we het liefst weer terug naar waar we vandaag kwamen. Wel werden we beloond met een heerlijke pizza!

De laatste 1,5 week in Port Alfred zijn aangebroken. Ik heb deze hele tijd vrij en nog geen idee hoe we al deze dagen gaan besteden, maar we hopen in ieder geval op goed weer. Volgende week woensdag is de eindpresentatie en de dag daarop vertrek ik samen met Marjan richting Kaapstad. We gaan 1,5 week besteden aan de mooie plekken langs de Garden route en hierna hebben we onze laatste week in Kaapstand. Hier kijken we enorm naar uit en dan kan het aftellen echt beginnen.

De tijd vliegt!