Enkosi!

Het eerste Xhosa woord, wat het plaatselijke dialect is, zit er ondertussen in. Een lastige taal met allerlei klik en smak-geluidjes. Maargoed, dat is natuurlijk niet waar jullie op zitten te wachten in deze blog. De eerste week weg van huis is ondertussen een feit, een week lang vol nieuwe indrukken, nieuwe mensen, nieuwe taal en een week van de verschillen.

Na een reis van totaal 36 uur lang (inclusief overnachting in Johannesburg) waren we aangekomen in een nat een koud Port Alfred. Ja, je leest het goed: het was koud en het regende. Gelukkig begrepen we al snel dat dit ook voor Zuid-Afrikaanse begrippen extreem winterweer was en dat het snel beter zal worden. Op dit moment zit ik in de kamer van Marjan en mij achter mijn bureau met een sjaal om dit verhaal te schrijven. De afgelopen dagen waren een stuk warmer, maar ook vandaag is het fris en nattig buiten. Helaas kennen ze hier geen kachel in de studentenhuizen, ook al zouden we die hebben dan zou die niet werken omdat de stroom al verschillende keren is uitgevallen.

Nadat we zaterdag om 17.00 uur aan waren gekomen, werden we naar dit huisje gebracht. Voordat we het terrein van het huis om konden moesten we een hobbelige weg afleggen met onze bagage, de code van het hek waar stroom op staat intoetsen en het alarm van onze kamer afhalen en dan nog het gewone slot openmaken. Daarnaast lopen er regelmatig beveiligers in het studentenhuis en ook rijdt er vaak politie langs. Ondanks al deze maatregelen, is veilig voelen een groot woord voor mij. Gelukkig kunnen we gebruik maken van onze kluis in onze kamer, waar we al onze waardevolle spullen in kunnen bewaren en kunnen we 24 uur per dag de beveiliging van Stenden bellen. Dit even over ons huisje die ook tussen de foto’s te zien is. Zondag hebben we het strand bekeken wat ongeveer 10 minuten lopen is vanaf ons huisje, daar kan ik wel aan wennen! Een ontzettend mooie ruige zee met blauw water een breed strand. Die dag ook de supermarkt gevonden, waar we komen door elke keer een berg op en af te lopen langs de weg waar de auto’s langs rijden met best een hoge snelheid. Lopen op een stoep kennen ze niet echt, dus het is of lopen in de berm of op de weg waarbij we goed moeten oppassen voor auto’s. Ondertussen zit het rechts lopen zodat we de auto’s aan zien komen er al redelijk in! Samen met Marjan, Marleen en Ida hebben een lijst gemaakt met dingen die we allemaal willen gaan doen want we hebben veel te veel ideeën! Ik zal de meiden trouwens even voorstellen: Marjan kende ik al van de pabo in Groningen, Ida had ik ontmoet tijdens onze natuurspecialisatie en Marleen is het kamergenootje van Ida. Behalve Marleen, blijven wij drieën 5 maanden in Zuid-Afrika, dus moet de lijst ook zo veel mogelijk zijn afgevinkt na Marleen haar verblijf…. Op dit moment kennen we elkaar nog net geen week, maar we zijn met elkaar wel erg gezellig en kunnen goed lachen!! Nadat we de lijst met activiteiten voor hier in Zuid-Afrika hebben gemaakt, hebben we ondertussen ook al plannen voor als we weer terug zijn (eigenlijk zouden we daar nu nog niet aan moeten denken, maargoed dat gebeurt er als je elke dag samen bent en veel kletst). In de avond hebben we met z’n vieren een spel gespeeld en daarna heb ik genoten van onze heerlijke warme douche!

Maandag om half 9 zat iedereen met dikke truien en sjaals (nog net geen handschoenen) in de collegezaal van Stenden University of South Africa, ongeveer 78 studenten waarvan er 10 op de grond moesten zitten omdat het een kleine collegezaal is. Hier werden we welkom geheten door alle staff-leden en werden de mensen voorgesteld waarvan de namen niet te onthouden zijn. Hierna werden we in de regen rondgeleid over de campus. Ja, in de regen want alles bevind zich in aparte gebouwtjes dus ons werd alles in de regen uitgelegd. Hierna hadden we een erg leuke les, namelijk: Xhosa les! Een aantal nieuwe woorden geleerd (die ik nu alweer ben vergeten) en worden uitgesproken met een lastige klik- en smakgeluiden:

Molo of molweni = hallo

Unjani of ninjani = hoe gaat het?

Ngubani igama lakho = hoe heet je?

Amathamsanqa (de q klik je) = succes

Ndiyaqonda (de q klik je) = ik begrijp het

Een aantal voorbeelden van deze ontzettend lastige taal! ’s Middags hadden we een rondleiding door Port Alfred met een busje waar ons de luxe huizen met zwembaden van een paar miljoen Rand (ongeveer €50.000 voor ons) werden laten zien en een winkelcentrum waar we nog een aantal handige dingen hebben gekocht. ’s Avonds genoten van de heerlijke maaltijd die ons hier worden geserveerd in de kantine, wat ons trouwens echt doet denken aan een Amerikaanse film. Je pakt een dienblad met bestek, krijgt een bord vol eten in je handen gedrukt (deze avond rijst met saus en gehaktballen) loopt verder om drinken te pakken en gaat bij een grote tafel zitten waarna je je eigen dienblad opruimt. Het is dus eten wat de pot schaft, wat tot nu toe goed bevalt. De dinsdag ook weer een aantal voorlichtingen gehad over verschillende onderwerpen. Woensdag was Marleen haar verjaardag dus hadden we ‘s middags cadeautjes en een heerlijke chocolade taart gekocht waar we woensdag van hebben genoten. Aan het eind van woensdagmiddag hadden we een 2 uur durende rondrit door de NeMaTo (Nelson Mandela Township). Een best wel indrukwekkende rit waar we langs opgezette projecten van vorige Stenden studenten reden. Hier waren de huizen nog redelijk goed: vier stevige muren en een aangesloten wc. Hierna werd het steeds minder, huizen van planken en golfplaten waar je kinderen zonder schoenen en gescheurde kinderen zag. Dit deed mij denken aan de Townships die goed in mijn geheugen zijn blijven hangen toen ik hier 8 jaar geleden was, nog steeds bezorgt het me een naar gevoel. Even later stopten we bij een vuilnisbult waar mensen en dieren te zien waren, vreselijk! We mochten de bus niet uit omdat de mensen agressief kunnen worden van ons bezoek. Het is een ontzettende ongezonde omgeving, maar voor deze mensen en dieren ook de enige bron van eten voor het gezin en plastic of glas dat ze vonden wat kan worden gerecycled. De hele bus waar wij inzaten met de studenten was doodstil van deze keiharde realiteit. Ongeveer 500 meter verder stond een school voor studenten die leerden om te vliegen in vliegtuigen, wat niet te begrijpen is. Zo dichtbij en zo’n groot verschil. Iedereen had er een naar gevoel van over gehouden, gelukkig konden we samen goed praten over deze belevenis. Ondanks mijn schuldgevoel over onze verwendheid en zeurderige houding over niet werkende wifi en koud weer, hebben we ’s avonds genoten van lekkere pizza en een gezellige avond bij een cocktailbar in de buurt. Hier kosten de drankjes overig helemaal niets! 750 ml. Bier voor €1 en €10 euro voor 4 mixdrankjes, wat is niet allemaal zelf heb gehad hoor!! Af en toe viel de muziek uit door de slechte verbinding (dat maak ik er van) maar daar begin ik nu langzamerhand wel aan te wennen.

Donderdag zijn we om 8.00 uur weer in het Stenden busje gestapt om onze toekomstige stagescholen te bezoeken, hier keek ik al lang naar uit. De eerste school was een half uur rijden over hobbelige en zanderige wegen, wat een farmschool was. De tweede school kwam alweer heel anders over, hier mochten we de klassen even bekijken en begonnen leerkrachten met ons te praten. Dit voelde wat meer vertrouwd. Hierna zijn we al snel de Townships ingegaan waar de kinderen in uniformen liepen en ons glimlachend aankeken en waar de directeur nogal een imponerende indruk heeft achtergelaten. Hij wilde ons duidelijk maken dat wij ons bewust moeten zijn dat dit niet zomaar kinderen zijn, het zijn kinderen uit de Townships die eigenlijk niets hebben. De vierde school had op het moment van ons bezoek net pauze, de kinderen renden overal en de leerkrachten ontvluchten in de pauze de lokalen en zitten bij elkaar om van hun pauze te genieten. Wij hebben niet echt een duidelijk beeld gekregen van de school, aangezien niemand ons te woord stond van de school. De laatste school daartegenover, wilde zo veel mogelijk laten zien. De kleine directeur liet ons veel klassen zien en ook de mooie bibliotheek die door Stenden mogelijk was gemaakt. Voor mij wordt het nog een lastige keuze dus! Maandag gaan we met de 10 pabo studenten om de tafel om iedereen een plekje te geven, hierna gaat het echt beginnen! Ik kijk ernaar uit. Ons werd nog wel nadrukkelijk verteld dat wij niet als leerkracht worden ingezet, maar als assistent leerkracht. Anders kan het zo zijn dat de leerkracht een dag vrij neemt en de klas aan ons over laat, dat is dus niet de bedoeling. Na deze 4 uur durende tour geluncht op de campus en hierna een voorlichting over een duikschool gevolgd. Hierna kregen wij de kans om typisch Zuid-Afrikaans eten te proeven (waaronder een kippenhoofd en kippenpoten, wat ze … noemden). Zelf had ik net een uurtje op bed gelegen waardoor ik het gevoel had dat dit mijn ontbijt was… heb dit onderwerp dus even overgeslagen. ’s Avonds lekker een filmavondje met de andere drie meiden gehouden en vanochtend heerlijk uitgeslapen. Marjan en ik waren van plan om een uitgebreide brunch te maken met een eitje, maar helaas is de stroom uitgevallen en werd het dus yoghurt met banaan en havermout. Dit weekend willen we onze eerste trip gaan maken naar Addo, wat een bekend olifantenpark is.

Volgende week gaat ons programma echt beginnen met ons onderzoek en stage lopen, ik kijk er enorm naar uit! Ik zal jullie laten weten hoe mij dat afgaat en of het weer al iets aantrekkelijker is geworden waar ik overigens niet over mag zeuren met mijn warme douche, bed en warm eten…

Een week vol nieuwe ervaringen die mij weer even bewust heeft gemaakt van mijn verwende leven en ook energie heeft gegeven om een steentje mee te dragen aan de mensen die onze hulp goed kunnen gebruiken.