Stage & Coffee Bay: dolfijnen, slapen met een neushoorn en surfen.

Ons eerste vrije weekend hebben we goed besteed door een auto te huren en op pad te gaan naar Addo Elephant National Park. De dag ervoor hadden we de auto al, dus toen hebben we deze op een vrij toeristische manier uitgeprobeerd via zandweggetjes met hobbels en stenen. We reden van links naar rechts over de weg om de minst slechte weg te bereiden. De volgende dag zijn we met z’n vieren op pad gegaan naar Addo. Voordat we in het park aanbeland waren hadden we in een ander park, waar we gratis doorheen reden, al giraffes gezien! Ik zag ze als eerst, maar de andere meiden dachten dat ik een grapje maakte totdat ik echt begon te schreeuwen, heel erg mooi. Eenmaal in Addo reden we relaxed rond en zagen we van alles: knobbelzwijnen, struisvogels, zebra’s, verschillende antilopers en uiteindelijk olifanten. De eerste olifant stond opeens recht voor onze neus op de weg waar een andere auto al was gestopt. Vervolgens liep deze olifant op z’n dooie gemakje langs onze auto waardoor wij onder de olifant door konden kijken, erg bijzonder!! Later zagen we nog meer olifanten, waar ook nog een kleintje bij zat. Een geslaagde dag dus! Maandagochtend stonden alle pabo studenten om 9 uur klaar om onze schoolvoorkeur te bespreken. Aangezien we in Afrika zijn begon dit een kwartier later, maar toen hadden wij onze voorkeur al uitgesproken en een overzicht gemaakt. Ik heb gekozen voor de school in Bathurst, wat de school was waar de lokalen tussen de bomen staan en je via dit ‘bos’ naar de andere lokalen loopt. Binnen een half uur waren we alweer klaar met deze bijeenkomst wat betekende: weer een dag vrij! Dinsdagochtend om kwart over 8 hadden we dan onze eerste échte college van mister Chip: een man die uit Zimbabwe kwam en hier dus lesgeeft. Hij heeft ons veel verteld over het onderwijs in Zuid-Afrika en hebben de verschillen met Nederland kort besproken. Toen was onze eerste schoolopdracht een feit: een kort verslag van max. 3 pagina’s over de uitdagingen die leerlingen in Zuid-Afrika en Nederland hebben op de basisschool. En dit moest helemaal in het Engels, best pittig. Maar samen hebben we dit best prima uitgewerkt al zeg ik het zelf. Toen wij die dinsdag bij het andere studentenhuis stonden, was er blijkbaar iemand door de trap gevallen. Dat kan ook alleen hier! Iemand was van letterlijk door de één na bovenste traptrede gevallen, tot aan de grond. Een aantal ribben gekneusd en een pijnlijke been was het resultaat. We stonden er dan ook niet van te kijken dat er de volgende dag mensen bezig waren bij ons studentenhuis om de trap te verstevigen… Wij zijn blij dat we niet boven slapen! Donderdagochtend zijn we op pad te gaan om onszelf bij de stageschool te introduceren. Dit was een gesprekje van 10 minuten, aangezien de principal haast had wegens een evenement waar ze heen gingen. Maar ze was superaardig en enthousiast en keek ernaar uit dat we ons onderzoek gingen starten. Deze introductie ging trouwens ook niet zonder tegenslagen. We reden namelijk met andere studenten mee die naar een andere stageschool gingen. Hier stond de principal op dat moment voor de klas aangezien de docent ziek was. De kinderen werden net achter een tv met een wiskundefilm gezet en op deze manier redden ze zichzelf wel de hele dag. Een echt gesprek hebben zij dus niet echt gehad met deze principal. Na een hop-off hop-on ritje naar onze scholen, waren we de rest van de middag alweer vrij! Dit betekende tassen inpakken voor het komende lange weekend. We waren van plan om vrijdag naar Coffee Bay te rijden, zaterdag door naar Durban en maandag en dinsdag dit stuk weer terugrijden. Uiteindelijk is dit toch wat anders gelopen. Vrijdag zijn we vertrokken naar Coffee Bay, waar we op den duur wel een beetje klaar mee waren aangezien ze heel vaak met de weg bezig waren. Als er ergens wegwerkzaamheden zijn, zie je tien mensen. Daarvan staan er twee met een rood vlaggetje te zwaaien de hele dag door, zodat we weten dat er aan de weg wordt gewerkt. Daarnaast staan er twee mensen een groot gat met water uit te scheppen met emmers waarvan het water twee meter verderop terecht komt zodat zich daar een nieuw gat kan vormen. De overige zes mensen staan erbij en vinden het wel prima. Een grappig gezicht dus. Maar soms vraag je je af waarom ze er allemaal staan aangezien het ook wel gebeurt dat alle mensen niets staan te doen en wij tien minuten voor een bord staan te wachten totdat de tegenliggers voorbij zijn. Na een rit van ongeveer zeven uur over zowel goede als hobbelige wegen met schapen, geiten, koeien en ezels die voor je auto staan op een 120 km/h weg, waren we dan eindelijk aangekomen in het paradijs: Coffee Bay. De naam komt waarschijnlijk van een gebeurtenis uit 1800 toen er een schip met koffiebonen is gestrand. We sliepen in een hostel voor backpackers in ronde hutjes voor zes personen met een rieten dak en uitzicht op de oceaan. Het hostel had een echte hippie sfeer met palmbomen, honden die heen en weer liepen en mooie gekleurde vogels met hun getjilp. Aangezien we toch wel moe waren van zo’n lange reis hadden we niet veel zin om ook nog zo’n stuk te gaan rijden naar Durban. Dit plan maar gecanceld en gekozen om een paar dagen in Coffee Bay te blijven. Helaas was het Coffee Shack hostel al vol voor de komende twee nachten, dus verhuisden we naar het Sugar Loaf hostel 500 meter verderop waar we het eigenlijk nog leuker vonden! Zaterdagochtend stonden we met ons goede gedrag om half acht klaar om te gaan surfen. Helaas bleek het dat onze surfleraar de les had verplaatst naar half elf maar dit niet had doorgegeven, tja past wel bij de Afrikanen. Maar het was het wachten waard! Onderweg naar onze surfplek in de oceaan de eerste dolfijnen al gespot! Super mooi. Onze surfleraar vertelde dat hij ze eigenlijk eng vond omdat ze regelmatig naast hem kwamen zwemmen en hij dus van zijn surfboard viel. Voor ons leek dat geweldig! Maar eerst maar eens op dat surfboard kunnen staan, wat ons niet heel gemakkelijk afging. Ik kon na twee uur nog steeds geen evenwicht houden, terwijl Daniel (de surfleraar) mij moed aan het inpraten was. Ik had het eerst wel even gezien met dat vallen en de blauwe plekken, de volgende keer maar een andere strategie proberen. Hierna hadden we best wel trek, dus hebben we gegeten bij het Ocean View Hotel, waar we hebben genoten van een lopend buffet met heerlijke toetjes! S ‘middags wilden we naar Hole in the wall rijden, maar na doodsangsten te hebben uitgestaan zijn we teruggereden en besloten we de volgende dag de drie uur durende wandeling naar Hole in the wall te gaan maken met een gids. Zondagochtend om zes uur werd ik wakker doordat mijn kussen van de tweede verdieping van het driehoge stapelbed was gevallen zonder omheining naast het matras… Nadat ik het kussen van de bovenverdieping had gepakt (er lag niemand hoor!) lukte het mij niet meer om te slapen. Er lag werkelijk een nijlpaard bij ons in het hutje. Hij snurkte zo hard dat ik eerst dacht dat er een olifant naast onze hut stond! Nadat ik dubbel lag van het lachen doordat iedereen zich afvroeg wat voor dier er in dat bed lag, ging iedereen maar uit bed. Er lagen om acht uur nog twee mannen in de hut te slapen, dat waren de twee die een hele dierentuin aan het naspelen waren tijdens hun slaap. De overige zes personen hadden het wel gehad met die dierentuin. Zelf heb ik het gesnurk nog opgenomen met mijn telefoon, dus af en toe luister ik er weer naar als ik behoefte heb aan het geluid van en nijlpaard. Om negen uur vertrokken we met een Australische vrouw met Chinese roods en een gids die er flink de pas in had. Na een kilometer te hebben gelopen zagen we de dolfijnen al springen! Super mooi om dat van bovenaf te zien. Tijdens de wandeling hebben we genoten van de vele uitzichten en dolfijnen, ondanks de smalle paadjes waar je geen misstap moest maken of moest struikelen want dat viel je zo de oceaan in van een paar honderden meters hoog. Ondanks dat de Chinees opgegroeid was in Australië, bleef het een echte Chinees: om de 10 meter een foto maken en uiteraard even poseren. Niet alleen wij, maar ook onze gids was hier al snel klaar mee. Na een flinke tippel kwamen we in een dorpje waar veel ronde hutjes stonden. Onze gids legde uit dat de oranje kleur aangaf dat hier christenen wonen en in de andere kleuren (turquoise, groen, wit, geel) huisjes wonen de Xhosa mensen die leven volgens hun tradities. We hebben in zo’n huisje mogen kijken en hebben geproefd van eigen gebrouwd bier (erg vies uit een metalen blik met vieze bruine stukjes). Aan het eind van de trip kwamen we dan eindelijk aan bij Hole in the wall. Een gat in een grote rots in de oceaan die is ontstaan door erosie. Aangezien wij het wel hadden gehad na vier uur wandelen met blaren op onze voeten en een kapotte schoen van Marjan, wilden we graag weer naar huis met de taxi. Maar het bleek dat onze gids op het moment zelf nog mensen moest vragen om ons terug te brengen, wat blijkbaar heel normaal was. Nog maar een uur langer wachten en lopen dus! De rest van deze wandel-dag niet veel meer gedaan dan op het strand liggen en eten in het Ocean View Hotel waar ze allerlei soorten vis serveerden! Ook ik heb van alles geprobeerd: garnalen waar ik eerst alles vanaf moest halen, oesters die naar zoute zee smaakten en mosselen met kaas. Behalve de oesters was het buffet weer heerlijk genieten! (vooral de toetjes natuurlijk).

De volgende dag, na een heerlijke rustige en stille nacht, was het helaas weer tijd om terug te rijden naar huis. Coffee Bay is zeker een plek waar ik nog een keer heen wil! Zo ontzettend mooi en een relaxte sfeer. Maandagavond rond zes uur waren we weer thuis in Port Alfred waar we weer even moesten wennen aan de koude maaltijd waar we niet echt vol van raakten. Vandaag was dan onze echte eerste stagedag. Samen met de andere pabo-studenten vertrokken we om kwart voor acht naar de stagescholen, wij waren er uiteindelijk om half negen. Gepraat met onze hele lieve principal, die enthousiast is over mijn onderzoek over gedragsproblemen in de klas (die er maar al te goed waren volgens haar) en in grade 4 en 5/6 gekeken. In de eerste groep (grade 4, wat bij ons ongeveer groep 6 is) was de lerares ziek waardoor er andere leraressen werden ingezet om de beurt. Op het moment dat ik binnenkwam stond er een wat oudere dame, die zichzelf beschreef als Hitler, voor de groep. De kinderen waren bezig om hun rekenen te maken terwijl ik heb gekletst met de lerares over haar opleiding in de jaren 60, over de Olympische spelen en over een Nederlandse schrijver waar ze fan van was. Na ongeveer een half uur nam ze haar hondje mee en liep ze de klas uit, want de andere lerares kwam de klas binnen. Het viel mij direct op dat de leerlingen druk en rumoerig werden. Dit was ook het eerste moment dat ik zag de lerares een aantal leerlingen een tik op de vingers sloeg met een stuk rubberen tuinslang. Ondanks dat bleven de kinderen druk en renden en schreeuwden ze door de klas. Wel heb ik in deze onrustige groep twee meisjes geholpen met hun les en heb ik even met ze gepraat. Een aantal meisjes zeiden heel schattig dat ze mij mooi vonden, waarna ik hun ook een compliment gaf en ze helemaal begonnen te stralen. Na de pauze, waarin de principal ons graag uitnodigde bij haar thuis om haar hele familie te ontmoeten in een weekend, nam ik een kijkje in grade 5/6 (groep 7/8 in Nederland). Hier stond de principal voor de klas en kregen ze een les Engels. Leuk om te zien dat het hier blijft bij een uitleg en het zelfstandig werken, kinderen kwamen zelf niet aan de beurt om een antwoord te geven. Kinderen moesten na de uitleg om en om naar voren komen om een stukje voor te lezen uit een Engels leesboek, dit vonden ze nog erg lastig. Helaas was het om 11.20 alweer tijd om met ons busje terug te gaan naar huis, waar we nu lekker in de warme zon zitten.

Morgen (donderdag dus) zijn we alweer een dag vrij. Vrijdag hebben we ’s ochtends colleges en in het weekend gaan we een kanoetrip van 21 kilometer maken met een groep studenten met een overnachting. Als het goed is begint maandag dan onze echte schoolperiode! Drie dagen stage achter elkaar, donderdag colleges en dan een lang weekend waar we bezig moeten met ons onderzoek en school. Ik kijk er wel naar uit om nu echt iets te gaan doen met de kinderen. Maar natuurlijk blijft er ook genoeg tijd over om leuke dingen te gaan doen in de buurt.

Vanuit een zonnig Port Alfred, zeg ik tot de volgende blogsessie! Ik heb een aantal foto’s geüpload zodat jullie en beeld kunnen krijgen van mijn afgelopen week.

P.s. Als je benieuwd bent naar het nijlpaard waarmee wij in een 12-persoonshutje sliepen, stuur mij een appje want dan kan ik je het geluidsfragment sturen. Lachen gegarandeerd ;)