Al een maand verder!

Mijn laatste blog eindigde met het vooruitzicht op een kanoweekend van in totaal 42 kilometer. Leuk was het zeker, maar het komende jaar hoef ik niet meer te kanoën! De golven voel ik nog als ik op bed lig en hieraan denk. De kanotocht begon al redelijk nat, aangezien deze kano erg laag in het water lag en hij heel snel wiebelde. Binnen de kortste keren waren onze broeken, vesten én tassen nat. Maar daar hadden we ons al snel bij neergelegd, droog werd het uiteindelijk toch wel weer (door de zon of de droger was nog een verrassing). Onderweg stopten we op een plek waar we even naar de wc konden en plots stond daar een giraffe voor onze neus! Samen met deze giraffe een aantal selfies gemaakt en geaaid. Hierna vervolgde onze tocht weer. Na 5 uur lang kanoën waren we dan op onze plek van bestemming: een hutje waar heel veel spinnen zaten (gelukkig niet in onze kamer), geen bereik was en alle kleren binnen no-time in alle bomen hingen om te drogen. ’s Avonds heel gezellig met de hele groep gebraaid en hierna op een stapelbed van 3 hoog met nauwelijks ruimte om je om te draaien geslapen. De volgende ochtend werd de braai weer aangemaakt, maar dan voor de geroosterde broodjes en scrambled eggs. Om 1 uur zijn we weer in onze kano gestapt, waar een zware tocht op ons lag te wachten. De eerste helft verliep redelijk soepel, maar helaas was dit de stilte voor de storm. We hadden de tweede helft alleen maar tegen wind en de stroming was ook nog eens tegen ons in. En aangezien onze kano’s erg diep in het water lagen en de golven best wel hoog kwamen, sloeg er zo nu en dan een golf de kano binnen! Gelukkig scheen deze dag de zon wel en konden we terwijl we nat werden ook direct weer opdrogen, waar uiteindelijk niet veel van terecht is gekomen. Na een best wel snelle tocht (we wilden gewoon heel graag naar huis met deze wind) werden we na een hilarische trip met 23 man in een laadbak van de pick-up weer afgezet bij school J

De volgende dagen begon het stagelopen dan echt! Maandag, dinsdag en woensdag naar de Bathurst Primary School waar ik samen met een klasgenoot mijn stage zal doen. Aangezien onze school het verste weg is, worden we ook het laatst afgezet door de taxi en komen we door de beide Townships van Port Alfred. Voordat we op onze stage zijn hebben we alweer heel wat gezien van dit land. De lerares van grade 4 was nu weer beter dus kon ik nu goed zien hoe de leerlingen echt les kregen. Het viel mij algauw op dat de lerares de hele dag door schreeuwt en de leerlingen erg lang stil moeten zitten. Ze beginnen om 8.15 en de school is om 14.15 uit. De leerlingen hebben in deze tijd maar 3 (!!) vakken. Tot elke pauze hebben ze dus bijna een 2 uur durende les over 1 vak, zelfs ik begon na een tijdje te gapen. De lerares vond het ook heel normaal om de problemen in deze klas naar mij toe te roepen waarna de kinderen mij allemaal met een ietwat treurige blik aankeken. Observeren hoeft dus niet eens, alles wordt mij direct toegeschreeuwd als het over mijn onderzoeksonderwerp gaat. Op dinsdag heb ik weer een aantal lessen gezien en zijn we ’s middags opgehaald waarna we een les bootcamp gingen volgen op het strand. Dit is eigenlijk vergelijkbaar met wat ik normaal in de sportschool doe tijdens de bodypower les van Naomi maar dan met uitzicht op de mooie oceaan en in het zand wat het 10384x zwaarder maakt. De woensdag bestond weer uit een dag stage en ’s avonds hadden we een etentje bij het MyPond Hotel wat de hoge hotel studenten van Stenden runnen. Het idee was dat iedereen de 26 nieuwe gerechten in klein formaat kreeg om te beoordelen, maar bij nummer 16 is het al gestopt wegens het lange wachten. We hebben hier van 6 uur tot half 11 gezeten waarna we ook echt wel klaar waren met dat zitten. Ondanks dat we in Afrika zijn, duurde dit toch echt wel lang!! Gelukkig konden we direct door naar Barmuda waar we voor 100 Rand (is nog geen €10) onbeperkt konden drinken.

In het weekend hadden we niets gepland en dat was maar goed ook, want er was geen auto meer te huren. Op vrijdag zijn we een dag met de taxi naar Grahamstown geweest, wat ook een verhaal op zich is. Wij zijn als Nederlanders gewend om in de taxi te stappen, afgezet worden op de plek waar je moet zijn en de taxi gaat weer verder met het vervoeren van mensen. Bij ons ging het iets anders. Op de helft van onze rit had de auto geen benzine meer, dus hoopten wij dat we niet stil kwamen te staan op een berg. Toen we eenmaal in Grahamstown waren aangekomen met de lege tank, moesten wij aan de mensen op straat vragen waar we heen moesten want dit wist onze chauffeur niet. Uiteindelijk zijn we ergens uitgestapt en zouden we onze chauffeur weer bellen als we weer naar huis wilden. Hij is hier dus de hele dag geweest, op ons gewacht om ons terug te brengen zonder iets anders te doen! De chauffeur heeft zijn dag dus besteed aan een rit met 4 meiden heen en weer tuffen met een (bijna) lege tank en wachten. Tja. De rest van dit weekend moest het dan echt beginnen: mijn scriptie schrijven. Normaal gesproken heb je voor je onderzoeksplan voor je scriptie een half jaar, maar aangezien wij in Afrika zitten kunnen wij dit wel even in 2 weken doen. Het schrijven in het Engels gaat nog niet heel soepel maar gelukkig heb ik een lieve vader die alles voor mij door wil lezen en het voor mij aanpast.

Afgelopen week begon weer met 3 dagen stage. Daarnaast ging ik maandag en woensdag voor het eerst naar de Daycare wat een soort naschoolse dagopvang is voor alle leeftijden. Hier komen ongeveer 15 kinderen die spelletjes en andere activiteiten met ons doen. De kinderen krijgen hier eten en aandacht, wat niet heel vanzelfsprekend is wanneer je in de Townships woont. Zelf wil ik in de toekomst ook nog wel bij andere projecten kijken waar ik een handje mee kan helpen want nu ik hier toch ben vind ik ook dat ik hier een steentje mee kan dragen! De dinsdagmiddag heb ik me er weer toe kunnen zetten om mee te gaan doen aan de bootcamp. Op donderdag zwem ik nog een uurtje dus ik hoop dat ik mijn conditie zo toch een beetje behoud want elke dag naar stage fietsen zit er hier echt niet in!

Dit weekend zou in het teken staan van duiken. Gisteren (vrijdagmiddag) hebben we een zwembadsessie gehad waar we konden wennen aan het ademen, oefenden hoe je je tweede zuurstofaansluiting kon pakken als je andere het niet meer deed en hoe je je bril op en af moest doen onder water. Na 2 uur hadden we dit aardig onder de knie en waren we klaar om zondag een duik te doen in Port Elizabeth. Helaas loopt dat toch wat anders… Vanochtend hebben we netjes de huurauto opgehaald zodat we in Port Elizabeth kunnen komen, maar bij aankomst van de duikschool kregen we te horen dat het niet doorgaat wegens slecht zicht in de oceaan! Nu zitten we dus met een auto die we niet nodig zijn en de autoverhuur is al dicht, oeps! Veel tijd om hierover na te denken was er niet want om 2 uur (was de bedoeling) startte de high-tea die door één van de stagescholen van 3 andere studenten was georganiseerd. Om 2 uur zaten wij dus klaar aan onze tafel die erg mooi was opgemaakt met kleedjes over de stoelen en voor iedereen een zakje met een verassing erin. Na een half uur was de helft van de zaal nog lang niet vol en werd er een excuus uitgesproken over het late begin van de high-tea. Rond 3 uur kwamen er nog steeds mensen binnen, maar dat maakte niet heel veel uit want het was pas net begonnen. Wij kregen ondertussen toch wel een beetje trek in de taarten en hapjes die voor ons neer waren gezet dus als ongeduldige Nederlanders zijn we maar gewoon begonnen. Officieel was het om 4 uur dan ook afgelopen dus veel tijd voor al dit eten hadden we ook niet (dachten wij). Maar een paar uur later kregen we toch het vermoeden dat deze hele happening niet echt een high-tea was, waar je gezellig samen zat te kletsen en te eten. Het was meer een middag waarop je tijdens alle entertainment (cabaret waar we niets van snapten, zang door de kinderen, cadeaus voor elke tafel en lange toespraken van verschillende mensen) de hapjes opat. Ongeveer om kwart voor 6 was het na 10 keer het laatste bedankje te hebben gehoord toch echt afgelopen. Achteraf wel erg hilarisch allemaal! We weten weer dat we in Afrika zijn waar de tijd niet erg belangrijk is.

De komende week staat het in het teken van ons onderzoeksopstel die we moeten inleveren en kijk ik uit naar een weekend naar Port Elizabeth en Jeffrey’s Bay waar we weer graag willen gaan surfen. Hopelijk levert dit meer succes op voor mij dan de vorige keer in Coffee Bay ;)

Groetjes uit een warm Port Alfred!